Espectacular!!!!!!!!!!
Si la verdad, muy muy espectacular, no hay otra palabra. Ah si, magique, magnifique, incroyable et j'en passe...
Oui après Cusco et le Machu Picchu c'était Puno et le lac Titicaca. Pour Puno pas grand chose à dire, son seul attrait est d'être au bord du lac. Nous en avons profité pour faire les îles Uros, îles artificielles construites à base de plantes aquatiques. Aujourd'hui plus que quelques familles y vivent et celles-ci ne vivent que de la pêche, un peu d'agriculture, mais surtout du tourisme. Ce n'est donc plus qu'une grande mise en scène, une sorte de pièce de théâtre ou tout est soigneusement organisée mais qui ne gâche pas le charme et la magie des lieux.
La prochaine étape fut la Bolivie et la ville de Copacabana. Celle-ci n'étant pas à confondre avec Copacabana au Brésil. Ici on vient pour deux choses: la vierge miraculeuse, patronne de la Bolivie, ainsi que sa situation géographique au bord du lac Titicaca et non loin de l'île du soleil. Avec la chance que nous avons, nous sommes bien sûre tombés en pleine semaine de Pâques ce qui nous a permis de nous rendre compte de l’importance de la religion pour les boliviens. Nous en avons aussi profité pour visiter l’Isla del Sol. Nous sommes arrivés au Nord de l’ile et l’avons traversé jusqu’a sa partie Sud en environ 2h30. Ce qui nous a permis de profiter de son calme, son air pur et de ses paysages magnifiques ainsi que la vu sur le lac et les montagnes enneigées.
Nous sommes ensuite allés sur La Paz qui n’est pas la vrai capitale de la Bolivie, celle-ci étant Sucré. La Paz s’étage entre 3600m et 4100m, elle est située dans une cuvette et entourée par des sommets enneigés dépassant les 6000m. Contrairement aux autres endroits du monde les pauvres habitent en haut et les riches en bas. Tout ca fait d‘elle une ville assez étrange mais ou il y fait bon vivre, bien sure en occultant la pollution. Nous en avons aussi profité pour faire quelques achats, en particuliers quelques affaires chaudes avant le Sud du Lipez et puis moi, (vu que ma guitare me manquait un peu) je me suis acheté un Charrango, un instrument locale.
La prochaine étape fut Tupiza, pour si rendre, nous avons changé de moyen de locomotion et avons pris le train pour la première fois. Ce ne fut rien de spéciale sauf si ce n’ai que c’est un peu plus confortable que le bus et puis étant fils de cheminot, il fallait bien que je prenne le train au moins une fois. Tupiza fut seulement une étape nous permettant de réservé un tour pour le sud du Lipez ainsi que le Salar d’Uyuni. Après les conseils de deux français nous avons réservés dans l’agence Cuidad del Encanto. Toute jeune agence d’un mois et demi tenu par une famille originaire d’un petit village situé dans le Sud du Lipez. Et ce ne fut pas une erreur car Santos notre guide fut très compétent et d’une gentillesse assez incroyable. De plus c’était la seule agence qui nous permettait de visiter la cuidad del encanto, formation géologique assez spéciale (voir photos) et puis pour moi un petit rêve devenu réalité, pouvoir observer le Condor. Ce fut un moment assez magique, surtout qu’il y en avait pas un mais un couple. Par contre nous avons découvert un mort mais ca ma permis de pouvoir avoir un joli souvenir, une plume du plus grand rapace au monde. Pour le reste ce ne fut qu’enchainement de paysages magnifiques tout droit sortie de l’imaginaire. De magnifiques lacs peuplés ou non de flamands roses avec des couleurs formidable passant du vert au rouge. Enfin c’est comme si ca ne s’arrêtait pas, pendant 4 jours il n’y avait pas un moment ou nous n’étions pas subjuguer par la beauté et la magie des lieux. Pour nous ce fut un pire régale, jamais rien vu de pareil, une nature aussi bien conservée et aussi magnifique. Puis le faite d’être en haute montagne en dessus de 4000m et parfois atteignant les 5000m rajouté un petit quelque chose. Bref, si vous vous demandez ou est ce que je pourrais aller en vacance je vous conseil de venir ici car c’est du grand, grand art. Puis pour finir ce petit trip au pays de l’imaginaire, quoi de plus normale que le plus grand désert de sel au monde. Encore un endroit magique surtout qu’il avait plut les jours d’avant ce qui transforma une grande partir du Salar en un miroir géant nous donnant l’impression de n’être pas sur terre mais dans le ciel. Bref quoi de mieux encore que de venir sur place pour se rendre compte de la beauté des lieux et pour les autres vous pouvez toujours regarder les photos.
Après Uyuni, ce fut Potosi. ca ne vous dit peut être rien mais cette ville fut le nombril de l’Espagne Coloniale et permis aux autres pays mercantiliste d’Europe de se développer. Aujourd’hui c’est une ville endormis gisant au pied de ce qui fut l’origine de sa gloire, le “cerro Rico“. Mais il reste de magnifique vestige de cette époque avec de nombreuses églises et couvents, maisons coloniales ainsi que la casa de la Moneda. Aujourd’hui encore cette montagne mangeuse d’hommes est encore exploitée par de nombreux mineurs que nous avons pu rencontrés lors de la visite d‘une des mines. Et voilà ce qu’ils nous disent “ moi je suis là pour pouvoir donner la meilleur chance à mes enfants pour qu’ils puissent faire de longues études et ne pas travailler comme moi dans les mines“. Car oui, on gagne plus qu’un médecin de Bolivie mais le pris a payer c’est la mort très jeunes car les conditions de travails bien que le Tio dieu protecteur en échange d’offrande (alcool, feuilles de coca, cigarettes) les protèges, la mort est omni présente. Enfin ceci risque de durer quelques années encore car il resterait encore 30 milliard de minerais non exploités. Bref près d’un siècle et demi après l’écriture de Germinale l’histoire semble se réécrire.
Nous sommes maintenant à Sucre, la capitale, en compagnie d’un français, une italienne, un couple suisse et une brésilienne, mais ca sa sera pour la prochaine foi.
Hola!!
Alweer een hele tijd geleden dat we nog iets geschreven hebben! Vorige keer zaten we nog in Peru, nu zitten we in Bolivia :-)
Na Cusco en de Machu Picchu achter ons gelaten te hebben, trokken we richting Puno. Een stad gelegen op 3800m en naast het Titicacameer. Vanuit Puno bezochten we de Uros eilanden: zo'n 40-tal drijvende eilandjes, met de hand gemaakt door hun inwoners, bestaande uit waterplanten en eucalyptusstammen. Op elk eilandje leven zo'n drie à tien families (afhankelijk van de oppervlakte) in kleine hutjes. Via zonnepanelen hebben ze elke avond een klein beetje elektriciteit voor licht en een uurtje televisie. Op één van de eilandjes is er ook een lagere school aanwezig. Voor het secundaire onderwijs moeten de kinderen naar Puno gaan. De eilandbewoners leven voor het grootste deel van de toeristen die hen komen bezoeken. Ze leggen uit hoe hun eiland gemaakt wordt, nodigen je uit in hun hutje en verkopen handgemaakte spulletjes. Spijtig genoeg lijkt dit alles op een goed ingeoefend toneelstuk. Maar de plaats zelf is echt wel zeer mooi!
Na Puno staken we de grens over met Bolivia en belandden we in Copacabana. Een kleine stad aan het Titicacameer vooral bekend om zijn Virgen de Copacabana, die elk jaar met Pasen massa's pelgrims aantrekt. En raar maar waar, wij waren er net met Pasen! Ongelooflijk veel volk en hotels twee keer zo duur! Maar een toffe sfeer! Behalve de processie waar mannen verkleed in een soort van 'koekoeksclan' kostuum een beeld van Jezus droegen. Een beetje beangstigend! Vanuit Copacapana, bezochten we la isla del Sol. Zeer mooi!! We arriveerden 's morgens in het Noorden van het eiland en doorkruisten het eiland al wandelend, zo’n 2,5 uur. Een toffe wandeling waar we Incaruïnes bezochten en verschillende dieren tegenkwamen zoals lama's, ezels, schapen, ... En uiteraard de hele tijd een prachtig zicht hadden over het Titicacameer, omgeven door besneeuwde bergtoppen. Magisch!
Onze volgende halte was La Paz, die in tegenstelling tot wat iedereen denkt, niet de hoofdstad van Bolivia is. Sucre is dit wel. La Paz, gelegen tussen 3600 en 4100m, is een kleurrijke en levendige stad omgeven door bergen van meer dan 6000m hoog. Doordat de stad in een soort van 'bassin' gelegen is, is er veel luchtvervuiling aanwezig die het ademen wat moeilijker maakt! Het hoger gelegen deel van La Paz noemt El Alto: een immens grote wijk, waar de armen leven, waar de straten niet geasfalteerd zijn, waar de gebouwen veel minder mooi zijn en waar het veel kouder is dan in het centrum van La Paz...
Na een paar dagen in La Paz gespendeerd te hebben met onze Franse vrienden Juliette en Tim (die we trouwens in Cusco ontmoet hebben), namen we de bus richting Oruro om onmiddellijk de trein te nemen naar Tupiza (in het Zuiden van Bolivia). Tupiza is een aangenaam stadje, waar we een tour boekten in het agentschap La Ciudad del Encanto (een aanrader!!!!) om het Zuiden van Lipez en de zoutvlakte van Uyuni te bezoeken. Een trip van vier dagen in een jeep, met een zeer aangenaam Frans koppel Arno en Sandra, een ongelooflijk toffe en lieve gids Santos, een super goede kokkin Pati EN de mooiste landschappen die men zich kan voorstellen! Gigantische woestijnen met bizarre rotsformaties, lagunes in verschillende kleuren gaande van appelblauwzeegroen tot vuurrood, condors en roze flamingo’s, thermische baden in the middle of nowhere, bergtoppen in alle kleuren van de regenboog, ... En als kers op de taart de grootste zoutvlakte in de wereld, deze van Uyuni. Een magische plaats!! Bovendien had het de dagen ervoor geregend, wat de zoutvlakte op bepaalde plekken transformeerde in een gigantische spiegel. Het leek alsof we op een andere planeet waren. Ongelooflijk mooi!!! Jammer dat het maar 4 dagen duurde!!
Onze volgende halte was Potosi, op zo’n 3 uur van Uyuni. Een stad gelegen op meer dan 4000m, die vroeger de meest rijke stad van Zuid-Amerika was. En dit dankzij zijn Cerro Rico, een berg vol met zilvermijnen, die gedurende eeuwen (en nog steeds) geëxploiteerd werd. Vroeger waren het de Spanjaarden die de indigenen dwongen om er in de mijnen te werken, soms 24u aan een stuk! Niet verwonderlijk dat er meer dan 8 miljoen doden vielen. Tegenwoordig zijn er nog heel wat mijnwerkers (enkel mannen maar ook kinderen van 14 jaar!!!) die 6 dagen op 7 werken, soms 10 uur per dag en dit zonder een vast week- of maandloon! Hoeveel ze verdienen is afhankelijk van de hoeveelheid zilver ze vinden. De ene week hebben ze geluk, de andere niet... Wij hebben één van de mijnen bezocht en het is geen aangename plaats! Het is er het ene moment koud, het ander moment massa's warm. De helft van de tijd kan je niet rechtstaan en moet je door nauwe gangen kruipen. Veel stof en op bepaalde plekken een doordringende geur, die het ademen niet makkelijk maakt! Soit, het zijn schrijnende omstandigheden waarin de mannen werken. Om het zich wat draaglijker te maken, om de vermoeidheid en de honger tegen te gaan, kauwen ze de hele dag door cocabladeren. In elke mijn is er een beeld aanwezig van de Tio: de duivel. Dit is hun God binnen de mijnen. Elke dag brengen ze offers aan de Tio (cocabladeren, alcohol en sigaretten) om hen te beschermen tegen ongelukken. Maar spijtig genoeg vallen er nog steeds elk jaar ongelooflijk veel doden in de 10-tallen mijnen die de Cerro Rico rijk is...
Na Potosi namen de bus naar Sucre, waar we nog steeds zijn. Een prachtige stad! We gaan een paar dagen de tijd nemen om de omgeving hier te verkennen en daarna gaan we naar Cochabamba. Tot de volgende!