Canalblog
Suivre ce blog Administration + Créer mon blog

Nuestro viaje en América del Sur

21 mai 2012

Adios!

Dag iedereen!

De laatste keer dat we iets geschreven hebben, waren we nog in Sucre. Een prachtige koloniale stad! We bleven er vijf dagen, tijd om musea en kerken te bezoeken, toffe mensen te ontmoeten en wat te genieten van het uitgaansleven. Wat lang geleden was!

Cochabamba (13)Vanuit Sucre namen we de nachtbus (12u, zeer onaangename rit!) naar Cochabamba. Ook wel de stad van de eeuwige lente genoemd. Het is er dan ook het hele jaar door 25°C, perfect dus! Spijtige genoeg konden we niet onmiddellijk genieten van dit prachtige weer, want we waren de eerste vier dagen goed ziek. Iets verkeerd gegeten in Sucre... Maar we mogen van geluk spreken, één keer ziek zijn in vijf maanden valt goed mee! In Cochabamba ontmoetten we het gastgezin van Kris (de vriend van mijn zus) waar hij na zijn middelbare studies één jaar bij woonde. Zeer lieve en toffe mensen! Samen met hun bezochten we de naburige dorpjes in de Valle Alto, waarvan Tarata het mooiste is. We dronken er ook de chicha, een alcoholisch drankje gemaakt met gefermenteerde maïs. Lekker! Omdat Cochabamba tevens bekend is om zijn culinaire hoogstandjes, aten we er ons buikje rond!

Volgende halte was (opnieuw) La Paz. We moesten het vliegtuig nemen om er te geraken want de wegen waren weer eens geblokkeerd (staking). In La Paz maakten we van de gelegenheid gebruik om wat souvenirs te kopen.

Na La Paz lieten we het mooie Bolivia achter ons, om terug te keren naar Peru, meer bepaald Arequipa. Geklasseerd als Unesco_MG_7841 werelderfgoed en bekend als la ciudad blanca (de witte stad). Dit omdat de gebouwen bestaan uit de zogenaamde silla steen. Een vulkanische materie die licht en resistent is tegen aardbevingen. Arequipa wordt vaak geteisterd door aardbevingen omdat de stad omgeven is door drie vulkanen. En tijdens ons verblijf maakten we 's nacht een lichte aardbeving mee, die ons toch wel wakker schudde!

Het mooiste in Arequipa is het Monasterio Santa Catalina (16de eeuw). Met zijn 20500 m² is het een dorpje op zich. Het is het grootste en meest kleurrijke klooster in de wereld. Zeer mooi!

Vanuit Arequipa bezochten we de canyon del Colca, die met zijn 4120m de diepste canyon in de wereld is. We zagen er condors van heel dichtbij en wandelden gedurende drie dagen in de canyon. Vermoeiend maar oh zo mooi!

Sinds zaterdag zijn we in Lima, waar we vandaag onze vlucht hebben naar België. De zes maanden zijn ongelooflijk snel voorbij gegaan en het is met gemengde gevoelens dat we terugkeren... We gaan het hier missen, maar kijken er ook naar uit om iedereen terug te zien. Peru, Ecuador en Bolivia, het was een zeer aangename kennismaking die we in ons hart gaan blijven koesteren. Adios y quizas a la proxima vez ;-)

Vriendjes en vriendinnetjes, tot heeeeeeeeeeeeeel snel!

 

Publicité
Publicité
25 avril 2012

Espectacular!!!!

Espectacular!!!!!!!!!!

Si la verdad, muy muy espectacular, no hay otra palabra. Ah si, magique, magnifique, incroyable et j'en passe...

Lago Titicaca - Islas Uros (30)Oui après Cusco et le Machu Picchu c'était Puno et le lac Titicaca. Pour Puno pas grand chose à dire, son seul attrait est d'être au bord du lac. Nous en avons profité pour faire les îles Uros, îles artificielles construites à base de plantes aquatiques. Aujourd'hui plus que quelques familles y vivent et celles-ci ne vivent que de la pêche, un peu d'agriculture, mais surtout du tourisme. Ce n'est donc plus qu'une grande mise en scène, une sorte de pièce de théâtre ou tout est soigneusement organisée mais qui ne gâche pas le charme et la magie des lieux.

La prochaine étape fut la Bolivie et la ville de Copacabana. Celle-ci n'étant pas à confondre avec Copacabana au Brésil. Ici on vient pour deux choses: la vierge miraculeuse, patronne de la Bolivie, ainsi que sa situation géographique au bord du lac Titicaca et non loin de l'île du soleil. Avec la chance que nous avons, nous sommes bien sûre tombés en pleine semaine de Pâques ce qui nous a permis de nous rendre compte de l’importance de la religion pour les boliviens. Nous en avons aussi profité pour visiter l’Isla del Sol. Nous sommes arrivés au Nord de l’ile et l’avons traversé jusqu’a sa partie Sud en environ 2h30. Ce qui nous a permis de profiter de son calme, son air pur et de ses paysages magnifiques ainsi que la vu sur le lac et les montagnes enneigées.

Nous sommes ensuite allés sur La Paz qui n’est pas la vrai capitale de la Bolivie, celle-ci étant Sucré. La Paz s’étage entre 3600m et 4100m, elle est située dans une cuvette et entourée par des sommets enneigés dépassant les 6000m. Contrairement aux autres endroits du monde les pauvres habitent en haut et les riches en bas. Tout ca fait d‘elle une ville assez étrange mais ou il y fait bon vivre, bien sure en occultant la pollution. Nous en avons aussi profité pour faire quelques achats, en particuliers quelques affaires chaudes avant le Sud du Lipez et puis moi, (vu que ma guitare me manquait un peu) je me suis acheté un Charrango, un instrument locale.

La prochaine étape fut Tupiza, pour si rendre, nous avons changé de moyen de locomotion et avons pris le train pour la première4 Cuidad del Encanto (6) fois. Ce ne fut rien de spéciale sauf si ce n’ai que c’est un peu plus confortable que le bus et puis étant fils de cheminot, il fallait bien que je prenne le train au moins une fois. Tupiza fut seulement une étape nous permettant de réservé un tour pour le sud du Lipez ainsi que le Salar d’Uyuni. Après les conseils de deux français nous avons réservés dans l’agence Cuidad del Encanto. Toute jeune agence d’un mois et demi tenu par une famille originaire d’un petit village situé dans le Sud du Lipez. Et ce ne fut pas une erreur car Santos notre guide fut très compétent et d’une gentillesse assez incroyable. De plus c’était la seule agence qui nous permettait de visiter la cuidad del encanto, formation géologique assez spéciale (voir photos) et puis pour moi un petit rêve devenu réalité, pouvoir observer le Condor. Ce fut un moment assez magique, surtout qu’il y en avait pas un mais un couple. Par contre nous avons découvert un mort mais ca ma permis de pouvoir avoir un joli souvenir, une plume du plus grand rapace au monde. Pour le reste ce ne fut qu’enchainement de paysages magnifiques tout droit sortie de l’imaginaire. De magnifiques lacs peuplés ou non de flamands roses avec des couleurs formidable passant du vert au rouge. Enfin c’est comme si ca ne s’arrêtait pas, pendant 4 jours il n’y avait pas un moment ou nous n’étions pas subjuguer par la beauté et la magie des lieux. Pour nous ce fut un pire régale, jamais rien vu de pareil, une nature aussi bien conservée et aussi magnifique. Puis le faite d’être en haute montagne en dessus de 4000m et parfois atteignant les 5000m rajouté un petit quelque chose. Bref, si vous vous demandez ou est ce que je pourrais aller en vacance je vous conseil de venir ici car c’est du grand, grand art. Puis pour finir ce petit trip au pays de l’imaginaire, quoi de plus normale que le plus grand désert de sel au monde. Encore un endroit magique surtout qu’il avait plut les jours d’avant ce qui transforma une grande partir du Salar en un miroir géant nous donnant l’impression de n’être pas sur terre mais dans le ciel. Bref quoi de mieux encore que de venir sur place pour se rendre compte de la beauté des lieux et pour les autres vous pouvez toujours regarder les photos.

Après Uyuni, ce fut Potosi. ca ne vous dit peut être rien mais cette ville fut le nombril de l’Espagne Coloniale et permis aux autres pays mercantiliste d’Europe de se développer. Aujourd’hui c’est une ville endormis gisant au pied de ce qui fut l’origine de sa gloire, le “cerro Rico“. Mais il reste de magnifique vestige de cette époque avec de nombreuses églises et couvents, maisons coloniales ainsi que la casa de la Moneda. Aujourd’hui encore cette montagne mangeuse d’hommes est encore exploitée par de nombreux mineurs que nous avons pu rencontrés lors de la visite d‘une des mines. Et voilà ce qu’ils nous disent “ moi je suis là pour pouvoir donner la meilleur chance à mes enfants pour qu’ils puissent faire de longues études et ne pas travailler comme moi dans les mines“. Car oui, on gagne plus qu’un médecin de Bolivie mais le pris a payer c’est la mort très jeunes car les conditions de travails bien que le Tio dieu protecteur en échange d’offrande (alcool, feuilles de coca, cigarettes) les protèges, la mort est omni présente. Enfin ceci risque de durer quelques années encore car il resterait encore 30 milliard de minerais non exploités. Bref près d’un siècle et demi après l’écriture de Germinale l’histoire semble se réécrire.

Nous sommes maintenant à Sucre, la capitale, en compagnie d’un français, une italienne, un couple suisse et une brésilienne, mais ca sa sera pour la prochaine foi.

 

Hola!!

Alweer een hele tijd geleden dat we nog iets geschreven hebben! Vorige keer zaten we nog in Peru, nu zitten we in Bolivia :-)

Na Cusco en de Machu Picchu achter ons gelaten te hebben, trokken we richting Puno. Een stad gelegen op 3800m en naast het Titicacameer. Vanuit Puno bezochten we de Uros eilanden: zo'n 40-tal drijvende eilandjes, met de hand gemaakt door hun inwoners, bestaande uit waterplanten en eucalyptusstammen. Op elk eilandje leven zo'n drie à tien families (afhankelijk van de oppervlakte) in kleine hutjes. Via zonnepanelen hebben ze elke avond een klein beetje elektriciteit voor licht en een uurtje televisie. Op één van de eilandjes is er ook een lagere school aanwezig. Voor het secundaire onderwijs moeten de kinderen naar Puno gaan. De eilandbewoners leven voor het grootste deel van de toeristen die hen komen bezoeken. Ze leggen uit hoe hun eiland gemaakt wordt, nodigen je uit in hun hutje en verkopen handgemaakte spulletjes. Spijtig genoeg lijkt dit alles op een goed ingeoefend toneelstuk. Maar de plaats zelf is echt wel zeer mooi!

Isla del Sol (44)Na Puno staken we de grens over met Bolivia en belandden we in Copacabana. Een kleine stad aan het Titicacameer vooral bekend om zijn Virgen de Copacabana, die elk jaar met Pasen massa's pelgrims aantrekt. En raar maar waar, wij waren er net met Pasen! Ongelooflijk veel volk en hotels twee keer zo duur! Maar een toffe sfeer! Behalve de processie waar mannen verkleed in een soort van 'koekoeksclan' kostuum een beeld van Jezus droegen. Een beetje beangstigend! Vanuit Copacapana, bezochten we la isla del Sol. Zeer mooi!! We arriveerden 's morgens in het Noorden van het eiland en doorkruisten het eiland al wandelend, zo’n 2,5 uur. Een toffe wandeling waar we Incaruïnes bezochten en verschillende dieren tegenkwamen zoals lama's, ezels, schapen, ... En uiteraard de hele tijd een prachtig zicht hadden over het Titicacameer, omgeven door besneeuwde bergtoppen. Magisch!

Onze volgende halte was La Paz, die in tegenstelling tot wat iedereen denkt, niet de hoofdstad van Bolivia is. Sucre is dit wel. La Paz, gelegen tussen 3600 en 4100m, is een kleurrijke en levendige stad omgeven door bergen van meer dan 6000m hoog. Doordat de stad in een soort van 'bassin' gelegen is, is er veel luchtvervuiling aanwezig die het ademen wat moeilijker maakt! Het hoger gelegen deel van La Paz noemt El Alto: een immens grote wijk, waar de armen leven, waar de straten niet geasfalteerd zijn, waar de gebouwen veel minder mooi zijn en waar het veel kouder is dan in het centrum van La Paz...

Na een paar dagen in La Paz gespendeerd te hebben met onze Franse vrienden Juliette en Tim (die we trouwens in Cusco1 Laguna Colorado (27) ontmoet hebben), namen we de bus richting Oruro om onmiddellijk de trein te nemen naar Tupiza (in het Zuiden van Bolivia). Tupiza is een aangenaam stadje, waar we een tour boekten in het agentschap La Ciudad del Encanto (een aanrader!!!!) om het Zuiden van Lipez en de zoutvlakte van Uyuni te bezoeken. Een trip van vier dagen in een jeep, met een zeer aangenaam Frans koppel Arno en Sandra, een ongelooflijk toffe en lieve gids Santos, een super goede kokkin Pati EN de mooiste landschappen die men zich kan voorstellen! Gigantische woestijnen met bizarre rotsformaties, lagunes in verschillende kleuren gaande van appelblauwzeegroen tot vuurrood, condors en roze flamingo’s, thermische baden in the middle of nowhere, bergtoppen in alle kleuren van de regenboog, ... En als kers op de taart de grootste zoutvlakte in de wereld, deze van Uyuni. Een magische plaats!! Bovendien had het de dagen ervoor geregend, wat de zoutvlakte op bepaalde plekken transformeerde in een gigantische spiegel. Het leek alsof we op een andere planeet waren. Ongelooflijk mooi!!! Jammer dat het maar 4 dagen duurde!!

Onze volgende halte was Potosi, op zo’n 3 uur van Uyuni. Een stad gelegen op meer dan 4000m, die vroeger de meest rijke stad van Zuid-Amerika was. En dit dankzij zijn Cerro Rico, een berg vol met zilvermijnen, die gedurende eeuwen (en nog steeds) geëxploiteerd werd. Vroeger waren het de Spanjaarden die de indigenen dwongen om er in de mijnen te werken, soms 24u aan een stuk! Niet verwonderlijk dat er meer dan 8 miljoen doden vielen. Tegenwoordig zijn er nog heel wat mijnwerkers (enkel mannen maar ook kinderen van 14 jaar!!!) die 6 dagen op 7 werken, soms 10 uur per dag en dit zonder een vast week- of maandloon! Hoeveel ze verdienen is afhankelijk van de hoeveelheid zilver ze vinden. De ene week hebben ze geluk, de andere niet... Wij hebben één van de mijnen bezocht en het is geen aangename plaats! Het is er het ene moment koud, het ander moment massa's warm. De helft van de tijd kan je niet rechtstaan en moet je door nauwe gangen kruipen. Veel stof en op bepaalde plekken een doordringende geur, die het ademen niet makkelijk maakt! Soit, het zijn schrijnende omstandigheden waarin de mannen werken. Om het zich wat draaglijker te maken, om de vermoeidheid en de honger tegen te gaan, kauwen ze de hele dag door cocabladeren. In elke mijn is er een beeld aanwezig van de Tio: de duivel. Dit is hun God binnen de mijnen. Elke dag brengen ze offers aan de Tio (cocabladeren, alcohol en sigaretten) om hen te beschermen tegen ongelukken. Maar spijtig genoeg vallen er nog steeds elk jaar ongelooflijk veel doden in de 10-tallen mijnen die de Cerro Rico rijk is...

Na Potosi namen de bus naar Sucre, waar we nog steeds zijn. Een prachtige stad! We gaan een paar dagen de tijd nemen om de omgeving hier te verkennen en daarna gaan we naar Cochabamba. Tot de volgende!

 

4 avril 2012

Valle Sacrado de los Inkas

Hola amigos

Vischongo (38)Nous nous sommes quittés la dernière fois et je vous disiez que nous nous dirigions vers Ayacucho. Nous avons choisit cette destination non seulement à cause de la grève des mineurs mais aussi car elle est à l'écart des circuits touristiques classiques du fait de son histoire passé. Elle fut la capitale du sentier lumineux. En quelques mots, le sentier lumineux était au départ un mouvement de guérilla d'inspiration maoiste. Il c'est développé parmi les étudiants et les paysans de la régions d'Ayacucho. Leurs but étaient de mener une guerre populaire totale contre l'état péruvien. Associé par la suite aux narcotrafiquants , ils se lancèrent dans des massacres, des attentas terroristes et des enlèvements qui plongèrent le pays dans la guerre civile et le chaos. Du coup entre 1980 et 2000 les massacres dues au guerrillos (sentiers lumineux et MRTA) ou à l'armée feront environ 70 000 morts. Mais que je vous rassure il n'y a maintenant plus de mouvement pareil en tout cas pas à notre connaissance et cette région fut un endroit très chouette à visiter.Ne serai ce que la ville d'Ayacucho avec son architecture coloniale et ses 38 églises et couvents. Mais la région d'Ayacucho réserve aussi d'autres surprises comme son savoir faire artisanale notamment avec la céramique et le village de Quinua. Mais pas seulement car ce village fut aussi le site de la bataille d'Ayacucho qui se déroula le 9 décembre 1824. C'est donc ici que fut signé l'acte de capitulation en vertu duquel l'Espagne reconnaissait l'indépendance du Pérou. Nous sommes aussi allés nous perdre dans un petit village de la cordillère centrale: Vischongo situé a 100 km d'Ayacucho et à une altitude de 3126m. Au programme visite de la laguna de Pomacocha qui fut surement aménagée par les incas. Ainsi qu'une marche jusqu'a la réserve nationale de la Puya Raimondi qui est une des forêts de Puyas les plus vaste connu au monde. Nous en avons aussi profité pour nous rendre au village de Vilcashuaman avec sa pyramide L'Ushno ainsi que son église construite sur les vestiges du temples du soleil. Tout ca nous a donc permis de traverser de magnifiques paysages, de découvrir des lieux chargés d'histoires sans gringos et de partager de jolies moments avec des Andins.Andahuaylas - Cusco (3)

La prochaine étape avant Cusco fut Andahuaylas, qui fut aussi marqué par le sentier lumineux, elle est aujourd'hui connu pour son gigantesque marché agricole (pour ce qui connaisse, c'est un peu comme la beaucroissant mais il y a peut être 50 ans). 9 heures de bus était prévu pour rejoindre Cusco. Mais encore une fois, les routes, enfin les chemins n'ont pas droits au même régime qu'en Europe. Du coup tout le long de la route on peut apercevoir des glissements de terrains. Et cette fois si celui-ci c'est passé très peu de temps avant notre passage. Du coup 4H bloqué en attendant que l'on puisse passer car une fois de plus les engins ne sont pas présents ou disponibles. Du coup avant de les voir arrivés, c'est les gens qui dégagent la route à l'aide de pelles et tout ca dans le calme et la bonne humeur.

Cusco (35)Cusco, Q'osqo en Quechua signifiant le nombril du monde. Celle-ci fut la capitale du plus grand empire qu'a connu l'Amérique latine, celui des Incas. Mais les conquistadors rasèrent les monuments des vaincus tout en conservant la structure de la ville en forme de puma et en utilisant les soubassements pour construire leurs propres villes coloniales. Le charme de Cusco réside donc dans cette architecture hybride avec ses énormes blocs de granites parfaitement taillés et emboités et ses façades blanches et balcons fleuris. Bref c'est un pure plaisir de se promener et à chaque ruelle on découvre de nouvelles choses. On comprend donc pourquoi elle est inscrite au patrimoine mondiale de l'Unesco. Notre chance fut de trouver un petit hôtel (San Cristobal) avec sa petite terrasse ou nous avions une superbe vu sur la ville pour le petit déjeuné. Mais comme partout il y a toujours l'envers de la médaille. Son essor touristique appelle chaque année une population plus nombreuse en quête de travail et d'un meilleur confort de vie. De ce fait l'urbanisation y est anarchique ainsi les collines sont couvertes de maisons précaires. Et on en connait donc les conséquences que je n'aurai surement pas besoin de vous rappeler. Mais elle n'attire pas seulement les pauvres, c'est pour ca que l'on peut voir par exemple sur la place d'armes un Mac Donald ou encore pousser des hôtels 5 étoiles réservé à la clientèle Nord Américaines. Bref tout ca pour dire que c'est possible qu'elle perde de son charme et de son authenticité. Nous avons donc aussi fait la vallée sacrée des Incas avec notamment les sites de Pisac, Ollantaytambo, Moray et Urubamba qui sont des ruines incas et qui valent tous le détourent.

Mais le plus beau, le plus mystique fut tout de même le Machu Picchu même après l'avoir vu des centaine de fois en photo. Notre plan était de faire un trek pour atteindre le site mais là encore le prix nous à fait changé d'avis, 500 dollars par personnes pour 4 jours. L'autre moyen était de prendre le train mais là encore le prix ainsi que le fait que le train appartient à une compagnie Chilienne, nous a fait changer d'avis. Nous avons donc décidé de prendre les chemins de traverse afin de côtoyer et de faire travailler les locaux. Nous avons donc prix le bus durant 7h pour rejoindre la ville d'Hydroelectrica, ce qui nous a permis de passer un col à environ 4200m d'altitude, d'apercevoir la neige puis ensuite d'arriver dans la jungle avec bananiers et manguiers. Arriver à Hydroelectrica il nous fallait encore marché deux heures le long des rails pour arriver à la ville du Machu Picchu, Agua Calientes. Le lendemain levé 4h pour atteindre le site à pied, dès l'ouverture à 6h pour pouvoir profiter du levé du soleil. Arriver sur le site le spectacle fut au rendez vous, avec en prime la chance de ne pas avoir de personnes sur les premières photos. Mais le soleil n'était pas au rendez vous et nous avions réservé l'ascension du Huyana picchu à 7h qui devait normalement nous donner une vue plongeante sur le site ainsi que sur la vallée et les montagnes environnantes. Ce ne fut donc pas le cas, mais vers 10h la chance était revenue et le soleil fit son apparition permettant de découvrir le site dans toute sa splendeur. Les photos parlent d'elle même.

Machu Picchu (62)

Nous sommes maintenant à Puno au lac Titicaca et la prochaine étape est Copacabana en Bolivie.

 

Holaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!

Waar waren we de vorige keer gebleven... ahja, in Lima... We waren dan nog van plan om naar Arequipa te gaan, maar een staking van mijnwerkers op de enige route naar Arequipa, zorgde ervoor dat we onze planning moesten aanpassen. In plaats van de kust te volgen richting het Zuiden, trokken we het Andesgebergte in. Na een busreis van ongeveer 10 uur, langs ongelooflijk prachtige landschappen, kwamen we toe in Ayacucho. Een mooie, typische Sierra-stad met niet minder dan 38 kerken en kloosters! De Spanjaarden hebben hier goed werk geleverd!

Quinua (12)De regio rond Ayacucho is tevens gekend om zijn artisanale tradities, meer bepaald zijn ceramische kunstwerken. We bezochten dan ook  het dorpje Quinua (op 37km van Ayacucho) waar je de kunstenaars aan het werk kan zien en beeldjes kan kopen aan spotprijzen in vergelijking met de grote steden zoals Lima of Cusco. In Quinua vond trouwens ook het laatste gevecht plaats tegen de Spanjaarden, waardoor Peru in december 1824 eindelijk onafhankelijk werd. Vanuit Ayacucho bezochten we Vischongo en Vilcashuaman, bekend om hun archeologische sites (Inca). Een zeer mooie omgeving waar weinig gringo’s komen en waar we opnieuw met open armen verwelkomd werden door de lieve Peruvianen :-)

Onze volgende stop was Andahuaylas. Opnieuw een prachtige route, maar een lange busreis. Andahuaylas is een kleine stad, die vooral gekend is om zijn supergrote markt op zondag. Je vindt er groenten, fruit, vlees, vis, dvd’s, artisanale spulletjes, bedden, kasten, ... en levende beesten waaronder gigantische cuys (cavia’s) die hier een delicatesse zijn! We hebben ze zelf nog niet geproefd, omdat ze in hun geheel (met hoofd en al) gebakken worden en dat er niet echt lekker uitziet! Na de hele zondag op de markt rondgeslenterd te hebben (wat we beide ongelooflijk graag doen), namen we maandag de bus richting Cusco. In plaats van 9 uur deden we er 13 uur over, omdat de route versperd werd door een stuk van de berg die naar beneden gevallen was. Na ongeveer 4 uur wachten, konden we toch onze route verder zetten.

Cusco is een prachtige stad waar het machtige Inca-rijk zijn oorsprong vond. Een mythe zegt dat de Inca Manco Capac in de 12de eeuw van zijn vader een gouden scepter gekregen heeft. Die moest hij ergens in vruchtbare aarde plaatsen, die vervolgens de ‘navel van de wereld’ (= Q’osqo in quechua) moest gaan voorstellen. Eens deze plaats gevonden, bouwde hij er een stad die de toekomstige hoofdstad werd van het allergrootste rijk in Latijn-Amerika, de Inca’s.

De charme van Cusco wordt gereflecteerd in zijn mix van culturen. Langs de ene kant heb je de koloniale gebouwen met hun wittefaçaden, uitpuilende grote houten balkons, elegante arcades en fleurrijke patio’s. Aan de andere kant zijn deze gebouwen geplaatst op de resten van de Inca-muren, bestaande uit gigantische granietblokken die perfect getailleerd zijn en als een puzzel op elkaar passen. Dit alles zorgt voor een unieke stad, bestaande uit kleine gezellige straatjes die geklasseerd werd als Unesco Werelderfgoed.

Machu Picchu (93)Cusco is gelegen in de Valle Sacrado de los Incas, een vallei bestaande uit massa’s archeologische sites bestaande uit Inca-ruïnes. We bezochten er een heleboel, waardonder de meest bekende en magische site: de Machu Picchu. Oorspronkelijk waren we van plan om de Inca-trail te doen, een trek bestaande uit 4 dagen die je tot aan de Machu Picchu brengt. Maar 500 dollar per persoon vonden we toch echt overdreven veel geld! Een andere manier om er te geraken is de trein nemen vanuit Cusco, maar ook dit kost ongelooflijk veel geld en de inkomsten zijn niet voor de Peruvianen, maar voor Chili die de treinmaatschappij opgekocht heeft. Er zat dan niks anders op om een alternatieve route te nemen, die door de meeste backpackers genomen wordt. Namelijk verschillende bussen nemen (in totaal zo’n 6 uur) tot het dorpje Hidro Electrica. Vandaar uit nog 2 uur stappen tot Aguas Calientes, het stadje dat onder de Machu Picchu gelegen is. Het traject is gemakkelijk doenbaar, je komt er veel mensen tegen en is veel goedkoper dan de trein! Na een paar uurtjes slapen, vertrokken we de volgende dag om 4u30 ‘s morgens. Na een goed uur stappen (bergop! vermoeiend!) kwamen we toe aan de ingang van de Machu Picchu, die om 6 uur opengaat. En dan... na een paar treden bergop... zie je een prachtig, magisch landschap! Die zijn naam als één van de 7 wereldwonderen zeker waard is! Het weer was in het begin niet echt goed, waardoor we na een fikse klim naar de top van de Huayna Picchu (de fameuze berg die je op alle foto’s ziet) niks konden zien. We waren omgeven door wolken en het regende! Kletsnat kwamen we terug beneden toe. Maar een goed uur later klaarde het op en (zoals jullie op de foto’s kunnen zien) konden we genieten van de prachtige omgeving en mooie ruïnes!

Gisteren keerden we via de zelfde route terug naar Cusco, waar we morgen de bus nemen richting Puno en het Titicaca meer. Vervolgens steken we de grens over met Bolivië... Spannend hé ;-)

18 mars 2012

Adios Ecuador!

HOLA mamitas y papitos

Quito (14)Voilà longtemps que j'ai écris quelque chose. Ca fait maintenant 4 mois que nous sommes en Amérique du Sud et la dernière fois que nous nous sommes parlés nous étions en Equateur, plus particulièrement à Quito, la capitale. Nous avons passez seulement 2 jours car seul le centre historique vos la peine. Le reste c'est pollution et sensation d'étouffement. Nous avons donc pris le bus pour nous joindre à Otavalo ville connu pour être un des plus grands marchés artisanales d'Amérique du Sud.

Mais il faut que je vous raconte une petite mésaventure qui nous est arrivé dans le bus. En entrant dans celui-ci, une personne nous demande notre billet et nous aide gentiment comme toute personne qui se respecte à ranger nos sacs, celui de Sophie au dessus et le mien dessous mon siège. Et nous voilà partis, après quelques kilomètres je prends mon sac et me rends compte qu'il est ouvert et que ma veste a disparu. Du coup avec mon calme légendaire je me retourne et la même personne qui nous avez aidé enfin qui c'était bien foutu de nos gueules était entrain gentiment de me voler du coup je lui est pris la veste des mains et lui ai dit ce que je pensai. Bref, tout ca pour dire qu'il y a des méchants partout. Mais apparemment c'est une technique bien au point car un français c'est fait voler tout son sac de cette manière.

Banos (68)Le prochain stop fut donc Otavalo ou nous avons passé quelques jours afin de profiter du marché ou l'on trouve écharpe, poncho, pull et pleins d'autres choses artisanales, en tout cas ce fut un joli spectacle haut en couleur. L'étape suivante fut Baños connu pour être une destination touristique tournant autour des sports extrêmes qui fait d'elle une ville peut attractive au niveau culturelle et gâcher un peu par les centaines d'agences touristiques. Nous avons donc avec notre budget put que louer des vélos pour faire la route des cascades. Nous avons aussi marché toutes une journée sur les hauteurs de Baños afin de pouvoir admirer le paysage et surtout de se rapprocher du volcan Tungurahua encore en activité. Mais je vous rassure pas beaucoup actif enfin pendant que nous y étions. Mais la ville de Baños est tout de même classée en catégorie orange, avec plan d'évacuation, ce qui fait déjà en soit quelque chose d'extrême. Nous avons aussi rencontré nos premiers français ce qui nous a permis de faire une belle soirée notre première et de partager nos divers expériences. Deux d'entre eux sont venus en Amérique du sud depuis Marseille en bateau stop passant par les Canaries ainsi que par les Caraïbes tout ca en 3 semaines. Les autres, deux bretons ont commencé par l' Amérique Centrale et aller descendre jusqu'au Cap Orne. Bref de jolies rencontre qui nous font donner raison sur le faite que le voyage est une chose magnifique.

Au départ notre "plan" était de continuer jusqu'en Colombie mais faute d'argent et non à cause des rumeurs sur le danger de la Colombie. Car d'après nos divers rencontres c'est un pays magnifique avec des gens superbes et peu dangereux sauf si on le cherche bien sûre. Mais ca c'est comme partout. Ca sera donc pour une prochaine fois.

Nous sommes donc retournés à Lima non car on aime les grandes capitales mais car il y avait le festival los 7 mares avec notre chers et tendre Manu chao. Ce fut un pur régal surtout que ca faisait 12 ans qu'il n'était pas venu jouer au Peru et que ca faisait depuis très très longtemps qu'il ni avait pas eu de festival surtout rassemblant divers artistes d'Amerique du sud. Ce fut riche en émotion, pour ce qui ont déjà voyagé, je pense qu'il y a toujours un moment pendant votre voyage ou vous arriver en quelque sorte à votre but, votre objectif, enfin un moment fort en émotion si vous voyez ce que je veux dire, je pense que pour moi ce fut pendant ce festival.

Après ca nous devions nous diriger vers le sud de peru mais ca sera pour la fin car une grève des mineurs à bloquer la panamericaine reliant Lima à Arequipa mais on ne va se plaindre que le peuple s'exprime surtout des mineurs quand on connait leurs conditions de travails. Nous avons donc changer nos plans ce qui fait partit d'un voyage je vous rassure sinon ca serait pas marrant. Nous nous sommes donc dirigés vers Ayacucho ancienne capitale du sentier lumineux. Mais ca, sa sera pour la prochaine fois car mon cerveau est entrain de surchauffer et c'est l'heure de manger.

 

Dag iedereen!

Amai wat gaat de tijd snel vooruit! Ondertussen zijn we al 4 maanden in Zuid-Amerika en we genieten er nog steeds enorm van. Nog 2 maandjes te gaan en dan keren we terug naar onze Koningin der Badsteden, Oostende. In de komende 2 maanden zijn we van plan om het zuiden van Peru en Bolivia te ontdekken.

Onze vorige update dateert van in Quito, waar we ongeveer 2 dagen gebleven zijn. Juist genoeg om de stad te bezoeken en te ontdekken dat er eigenlijk niet veel te beleven valt. Het oude stadscentrum was wel de moeite waard om te zien, maar daar bleef het ook bij. Vanuit Quito namen we vervolgens de bus richting Otavalo. Eens op de bus, werden we bijna beroofd! Een 'vriendelijke jongeman' hielp ons met onze rugzakken. Hij plaatste die van mij bovenaan in de bus en die van Julien onder zijn zetel. Bovendien controleerde hij onze ticketten, waardoor wij dachten dat hij iemand van de busmaatschappij was. Even later wil Julien iets uit zijn rugzak halen en blijkt dat zijn jas er niet meer inzit! Onmiddellijk draait hij zich om en ziet dat de 'vriendelijke jongeman' achter ons zit met de jas in zijn handen. Julien neemt de jas terug en scheldt hem uit in het Spaans! Bij de eerste halte, stapt de jongeman vliegensvlug uit. Het was even schrikken! En we hebben geluk gehad, want onder Julien zijn jas zaten de laptop en het fototoestel! Oef!! Blijkbaar is Quito gekend voor dit soort zaken. Later hebben we een fransman ontmoet van wie zijn grote trekzak en zijn gewone rugzak gestolen werden op een bus in Quito. We hebben geluk gehad!

Onze volgende stop was dus Otavalo. Een stadje in de noordelijke Sierra, bekend voor zijn super grote artisanale markt elke zaterdag van de maand. En het was de moeite waard! Heel veel mooie kledij, kleurrijke stoffen, sieraden, artisanale prulletjes, ... Na het weekend daar gespendeerd te hebben, trokken we verder naar Banos. Een lelijke stad, maar gelegen in een prachtig landschap. We huurden er fietsen om de omgeving te verkennen, langs een route waar we verschillende watervallen tegenkwamen. Zeer mooi! De volgende dag zijn we gaan wandelen om de (nog steeds actieve) vulkaan Tungurahua van dichtbij te bewonderen. Impressionant om te zien, want er kwam een grote zwarte wolk uit!

Ondertussen zijn we terug in Lima, na een zeer lange busreis van in totaal zo’n 48u. Maar het doet deugd om terug in Peru te zijn! Ecuador was leuk, maar onze voorkeur gaat toch uit naar Peru en meer bepaald de lekkere Peruviaanse manier van koken, waar ze in Ecuador nog iets van kunnen leren! We kwamen net op tijd toe in Lima voor het festival de los 7 mares, met als hoofdact Manu Chao! En het was super!! De max!! Maar nu zijn we echt wel doodmoe! Vandaag is rustdag en morgen trekken we verder richting Arequipa.... 

9 mars 2012

Galapagos!

Waaaaaaaaaaaaaaaaaaa! De Galapagos-eilanden waren fantastisch! Prachtig gewoon! Een grote hap uit ons budget, maar het was zeker de moeite waard! Omdat een 8-daagse cruise (wat we eerst van plan waren om te doen) toch net iets te duur was, kozen we voor een packetje: 1 dag Isla Floreana, 2 dagen Isla Isabella en een 4-daagse cruise op het piratenschip de Sulidae uit 1901 :-)

Op de eianden hebben we heel wat dieren gezien zoals reuzeschildpadden, zeeleeuwen, massa's iguanas, dolfijnen, pinguins, bleu-footed en red-footed boobies, fregatvogels, salamanders, pelikanen, ... Ook bezochten we de Sierra Negra, de tweede grootste vulkaan in de wereld die nog steeds actief is! Prachtige stranden met sneeuwwit of goudachtig zand! Maar het beste was het dagelijkse snorkelen. We zwommen samen met gigantische waterschildpadden, zeeleeuwen (vooral de kleintjes want die vonden het leuk om samen met ons te spelen), prachtige vissen en haaien! Iets om nooit meer te vergeten!

Spijtig genoeg kon het niet blijven duren en moesten we onze reisroute verder zetten richting Quito (de hoofdstad van Ecuador), waar we nu zijn. Na twee dagen de fel vervuilde stad bezocht te hebben, hebben we alweer zin in iets nieuws en trekken we morgen richting het noorden van Ecuador. Tot later amigos!

IMG_4088Ok, bon je crois que tout le monde a entendu une foi parler de l'archipèle des Galapagos et de sa beauté. Je peux vous dire maintenant que ce ne sont pas des mensonges. C'est magnifique et si le paradis existe j'éspère qu'il ressemble a çà. 

C'est un grand trou dans le budget car ici on est pas en équateur et les prix ressemblent plus à ceux de la côte d'azur. Même si on a choisit la façon la moin cher, c'est à dire départ depuis Guayaquil qui coute 100 dollars moin chers puis recherche de trip sur place qui là coute aussi environ 25% moins chers que si vous passez par une agence du continent. Mais en tout cas ce qui faut savoir c'est que ca vaut le coup.

Nous sommes donc partis 10 jours et avons pris une formule dans une agence sur place comprenant 1 jour sur l'île Floreana, 2jours sur l'île Isabella et 4 jours de mini croisière sur un vieux bateau de pirate de 1901, le Sulidae.

Ceci nous a permis d'avoir un bon apperçu de l'archipèle avec ces différents paysages et types de végétations notamment avec le deuxième volcan le plus grand du monde et le premier encore en activité : la Sierra Negra. Mais aussi des plages magnifiques ainsi que de petits ilôts seulement habités par quelques animaux. Nous avons pu aussi admirer de nombreuses éspèces animales dans leurs milieux naturels que ce soit sur terre ou en mer. Nous avons pu observer iguanes terrestres et marins, tortues terrestres et marines, lions de mer, requins, dophins et pinguins ainsi que plusieurs éspèces d'oiseaux comme les pelicans, les fous à pieds bleus et rouges, ainsi que le fregate superbe et sa gorge rouge. Nous avons eu plusieurs fois la chance de nager avec les requins et les lions de mer qui restera une expèrience riche en émotion.

Bref malgré tout ca il reste encore quelques points négatifs notamment sur tout ce qui est gestions touristiques mais aussi sur les inégalités en ce qui concerne la population profitant du tourisme et l'autre ainsi que de gros problème d'éducation. Puis aussi sur des questions d'hygiènes avec un fort pourcentage de personnes atteintes du VIH.

Encore une foi, bien que tout est réunis pour que se soit "parfait" le pouvoir et l'argent viennent chambouler se que devrait Etre.      

Publicité
Publicité
5 mars 2012

El Norte de Peru y Ecuador!

Amai, het is lang geleden dat we nog iets geschreven hebben! Zoals we de vorige keer zeiden, zijn we vanuit Cajamarca vertrokken naar de noordelijke Peruviaanse kuststreek. Tijdens onze 9 uur durende rit, werden we 's morgens vroeg (rond 5u) wakker geschut door een enorme knal! Blijkbaar had onze bus een koe geraakt en konden we niet verder rijden. Gelukkig waren alle reizigers ongedeerd! Wat niet gezegd kon worden van de mensen uit een jeep die de koe eerst geraakt hebben... Twee uur later werden we opgepikt door een andere bus en kwamen we veilig en wel toe in Piura. Een stad waar het ongelooflijk warm is en waar er niet veel te beleven valt. Wat wel de moeite waard was, was het naburige dorpje Catacaos. Bekend om zijn grote artisanale markt. Waar ik trouwens een mooie hoed gekocht heb :-) (wees gerust Tim, het is geen bolhoed ;-) )

Punta Sal (3)

 

 

Omdat we de hitte niet meer konden verdragen, trokken we vlug richting strand! We bezochten Colan, Mancora en Punta Sal. Waarvan Punta Sal ongetwijfeld het mooiste strand van Noord-Peru heeft.

 

 

 

Onze laatste stop in Peru was Puerto Pizarro. Een mooi vissersdorpje, waar we een bootje namen om de mangroven te gaan bezoeken en het plaatselijke krokodillenpark! Van daaruit namen we vervolgens de bus om de grens over te steken richting Ecuador! Onze eerste stop was Manchala, waar er niks speciaals te zien is. We besloten dan ook om er niet te blijven en namen onmiddellijk de bus  naar Loja. Loja is een grote stad gelegen in de Ecuadoriaanse Sierra. We merkten onmiddellijk een groot verschil tussen Peru en Ecuador. Ecuador lijkt veel rijker. In Loja bezochten we o.a. een botanische tuin, waar we verschillende orchidieeën konden bewonderen (zie foto's).

Cuenca (7)

 

 

Next stop was Cuenca (UNESCO werelderfgoed). Een prachtige coloniale stad gelegen op 2530 meter, bekend om zijn gezellige smalle straatjes en vele mooie kerken. Leuk om rond te slenteren en te genieten van een fris pintje in het zonnetje :-)

Vanuit Cuenca bezochten we Ingapirca, de best bewaarde inca-ruïnes in Ecuador. Een kleine site, maar wel de moeite waard.

 

 

De laatste halte voor de Galapagos eilanden, was Guayaquil. Een grote havenstad (trouwens de grootste stad in Ecuador), die weinig charme uitstraalt. Wat vooral te wijten is aan een grote brand op het einde van de 19de eeuw die meer dan 70 procent van de stad en zijn mooie koloniale huizen verwoestte. Het mooiste is de buurt Las Penas, gelegen op een heuveltje net buiten het centrum, en het seminario park waar het krioelt van de iguanas.

Vanuit Guayaquil namen we vervolgens het vliegtuig richting de Galapagoseilanden, een paradijs op aarde!!!

 

 

 

Wow, il y a longtemps que nous avons pas écrit quelque chose! Comme nous l'avons dit la dernière fois, nous sommes partis de Cajamarca pour la côte nord du Pérou. Au cours de nos 9 heures de route, vers 5h du matin nous nous sommes fait reveiller par une grosse détonation. Apparemment, notre bus avait heurté une vache mais rien de grave pour les passagers. Par contre un autre véhicule était dans l'accident et là, il y eu quelques bléssés ... Deux heures plus tard nous avons été recueillis par un autre bus et nous sommes arrivés sains et saufs à Piura. Une ville ou la chaleur est étouffante et où il n'y a pas de choses d'interressantes à voir. Nous avons tout de même visité le village de Catacaos connu pour son grand marché artisanal ou Sophie a pu acheter un joli chapeau. 

Parce que nous ne pouvions plus supporter la chaleur, nous avons agi rapidement  et nous nous sommes dirigés vers les plages! Nous avons visité celle de Colan, Mancora et Punta Sal. Punta Sal, qui est sans doute la plus belle plage du nord du Pérou.

Notre dernier arrêt fut Puerto Pizarro au Pérou. Un beau village de pêcheurs, où nous avons pris un bateau pour visiter les mangroves ainsi qu'en prime un parc a crocodile! De là, nous avons ensuite pris le bus pour la frontière direction l'Equateur. Notre premier arrêt fut Manchala, où il n'y a rien de spécial à voir. Nous avons donc décidé de ne pas rester et de prendre un bus pour Loja. Loja est une ville située dans la Sierra équatorienne. Nous avons immédiatement remarqué une grande différence entre le Pérou et l'Équateur. L'Equateur est beaucoup plus riche. Les différents changements climatiques en très peut de temps ne m'ont pas réussit et j'ai chopé  une petite engine. Du coup c'était pas la grande forme mais on a tout de même pu visiter la ville ainsi que son jardin botanique.

En suite il fallu se décider entre Vilcabamba et son parque national Podocarpus et Banos une ville au pied des volcans. On choisit Banos mais arrivé a Banos on se rendit compt qu'il n'y avait pas de volcan et que nous sommes très près de Cuenca. Et oui il y a deux Banos un au sud et un au nord. Bref, du coup nous sommes tout de suite aller a Cuenca qui est inscrit au patrimoine mondiale de l'unesco.

De Cuenca, nous avons visité Ingapirca, ruines Inca la mieux préservé d' Equateur. Un petit site, mais qui en vaut la peine.
Le dernier arrêt avant les Iles Galapagos fut Guayaquil. Un grand port (la plus grande ville de l'Équateur), avec peu de charme. Principalement en raison d'un incendie majeur à la fin du 19ème siècle ou plus de 70% de la ville fut détruites. La meilleure partie est près de Las Penas, situé sur une colline juste à l'extérieur du centre, et le parc Seminario, grouillant d'iguanes ainsi que le malecon le long de la rivière.
Puis nous avons pris l'avion pour les îles Galapagos, un vrai paradis sur terre.

8 février 2012

De San Antonio de Cumbaza hasta Cajamarca

      Voilà bientôt 3 mois que nous sommes au Pérou et une semaine et demi que nous avons quitté San Antonio de Cumbaza. Je ne vous cacherais pas que ca n’a pas été facile pour nous deux de partir de se petit coin du monde. Car nous laissons derrière nous, la maison ou j’ai pu passer pas mal de temps à travailler ainsi que le jardin et ces habitants la Tchina et la Negra. Mais surtout le plus dur fut de laisser touts les enfants et notre famille d’accueille si je peux m’exprimer ainsi. On c’est donc quitté avec un dernier repas à 9h du matin avec au menu poulet de la “chacra”, platanos, arroz, un vrai festin.

Notre prochaine étape fut Moyobamba chez nos gentilles espagnoles, au programme flannage dans la ville, douche et nettoyage du linge à l’eau chaude, le luxe quoi.

Le 31 janvier nous avons quitté la région de San Martin pour celle de l’Amazonas avec sa capitale Chachapoyas. Mais notre premier arrêt fut Pedro Ruiz pour une nuit afin de rejoindre le lendemain le village de Cocachimba et sa catarata (cascade) la Gocta et ses 771m qui en font d’elle, la troisième plus haute du monde. Simplement époustouflant, avec 2h de marche à travers la forêt avec orchidées, arbres centenaires et le Gallito de las Roscas, oiseau national de Pérou, magnifique oiseau orange et en voie de disparition bien sure. Puis retour en moto sur Pedro Ruiz avec notre guide, quoi de plus normale que trois sur une moto. Puis Chachapoyas et le froid du à son altitude de 2300m. Charmante ville de montagne qui est en plein boom touristique du aux diverses découvertes archéologiques du à la culture pré incas des indiens Chachapoyas. Et notamment, la forteresse de Kuelap situé sur un cerro à 3072m. A l’heure actuelle, elle a subit les effets du temps, les divers envahisseurs incas et conquistadors et de son abandon. Elle est tout même très bien conservé mais le manque de financement se fait ressentir. Cependant le site est magnifique, les lamas, chevaux, habitants et la végétation n’en font que augmenter la magie du lieu.

Le 4 février, nous nous sommes dirigés vers le village de Leymebamba étape avant la route transandine pour rejoindre Cajamarca, capitale du département Cajamarca. Nous en avons profité pour visiter le musée sur la culture Chachapoyas et plus particulièrement sur le site de la Laguna del Condores avec ses mausolées et ses 280 momies trouvées sur le site. Pour des raisons de conservation celle ci on était disposé dans le musée. Ce qui fait de lui un très jolie musée avec des pièces remarquable qui auraient pu inspirer notre ami Hergé.

Après 10h de bus pour 240 km, quelques frayeurs du au chemin, le passage d’un col, l’abra barro negro et ses 3680 m nous sommes arrivés à Cajamarca. Située dans un écrin de montagnes, son histoire coloniales ainsi que la fin de l’empire Incas avec l’assassinat du dernier rois Incas, en font d’elle une ville très diversifiée et très jolie. Sur la place de armas se croisent aussi bien gringos, urbains et indiens avec leurs chapeaux et leurs vêtements haut en couleurs, bref beaucoup de diversité pour mon plus grand bonheur.

Encore quelques heures et nous prenons le bus direction Piura, au programme environ 800km et 9 de bus.

  

Catarata de Gocta (19)Een week en half geleden zijn we vertrokken uit ons dorpje San Antonio de Cumbaza. Zoals verwacht was het niet gemakkelijk om afscheid te nemen en zijn er toch wat traantjes gevallen... Bovendien zal het niet eenvoudig zijn om contact te houden met hen, want internet bestaat er niet en ook een postbus hebben ze niet... Maar het was alleszins een prachtige ervaring die we nooit gaan vergeten!

Zaterdagochtend 28 januari zijn we dus 's morgens vertrokken uit San Antonio richting Moyobamba, waar we opnieuw het weekend gespendeerd hebben met onze Catalaanse vriendinnen. Vooral geprofiteerd van de luxe van een echt appartement en onze was voor de eerste keer met warm water gedaan (niet in de rivier zoals we dit in San Antonio deden)! Dinsdagochtend vertrokken naar Pedro Ruiz. Een stadje waar op zich niet veel te beleven valt, maar die dichtbij de derde grootste waterval van de wereld ligt. Woensdag zijn we dan ook de Catarata de Gocta (waterval van Gocta) gaan bezoeken. We vertrokken uit het minidorpje Cocachimba om na een wandeling van 2 uur (samen met een lokale gids) toe te komen aan de onderkant van de 771m hoge waterval! Zeer mooi en impressionant om te zien! De waterval wordt trouwens maar sinds 2005 benut als toeristische attractie, omdat de mensen van het dorp er bang van waren. Een man zou tientallen jaren geleden door een gouden zeemeermin in de lagune onderaan de waterval gedoken zijn en er nooit meer uitgekomen zijn... Uit schrik om er zelf in te verdwijnen, lieten ze de waterval maar links liggen. Het was pas toen een Duitsman de waterval in 2005 ontdekte, dat bleek dat hij de derde grootste in de wereld was. Oei oei oei, kben een beetje aan het uitwijden :-) Als ik dit hier bij alles wat we bezocht hebben doen, wordt het een zeer lange tekst... :-) Soit, na 2 uur teruggewandeld te zijn naar het dorpje Cocachimba, kregen we een rit op de moto van onze gids (met drie op een moto is hier heel normaal!) richting Pedro Ruiz. We namen onmiddellijk een combi (minibusje) naar Chachapoyas waar we 2 dagen gebleven zijn. Chachapoyas is een mooie, gezellige stad gelegen op ongeveer 2300m hoogte. Het was er dan ook veel kouder dan wat we gewoon waren in de Selva! Brrrrrrrr! Gelukkig logeerden we in een hostal waar ze warme douches hadden, want de meeste mensen hebben hier geen warm water. Vanuit Chachapoyas bezochten we vrijdag KUELAP, een archeologische site gelegen op de top van een berg op 3000m. Kuelap was ooit de belangrijkste stad van de Chacha indianen (pre-Inca). Tegenwoordig zijn het ruïnes, die zo'n 50 jaar geleden ontdekt werden onder een dikke laag vegetatie. Zeker de moeite waard om te zien! Zaterdag vertrokken we naar Leymebamba. Drie en een half uur rijden voor 80 km! Leymebamba is een bergdorpje waar het museum Mallki gelegen is, die de chachapoyaanse (of hoe schrijf je dat??) cultuur beschrijft. Ook worden er archeologische vondsten tentoongesteld, waaronder mummies die (gehurkt in een soort van zak) in huisjes in de rotsen bewaard werden (zie foto's). Maandag vertrokken we voor een 10 uur durende rit naar Cajamarca, waar we nu zijn. Eén van de mooiste steden die we tot nog toe gezien hebben! Hier werd trouwens de laatste chef van de Inca's vermoord door die bastaards van Spanjaarden!

 Deze avond nemen we de bus om 22u30 voor een 9 uur durende rit (760 km) naar Piura. Waar het veel warmer zal zijn dan hier en waar het hopelijk niet zal regenen! Want de afgelopen week heeft het elke dag geregend en we zijn het een beetje beu. Na Piura gaan we de kuststadjes van het Noorden van Peru bezoeken om vervolgens de grens over te steken naar Equator. Zon, zee en stranden in het vooruitzicht! Jihaaaaaaaa! Hasta la proxima amigos!

23 janvier 2012

Ultima semana en San Antonio de Cumbaza

Onze laatste week in San Antonio de Cumbaza zit er bijna op. We zijn hier ongeveer 2 maanden gebleven en we kunnen toch zeggen dat we met pijn in het hart het dorpje gaan verlaten. We hebben hier kennis gemaakt met een andere manier van leven, die in het begin wat aanpassingsvermogen vergde maar die we geleidelijk aan gaan appreciëren zijn. Er zijn dan ook een heleboel zaken die we gaan missen, zoals: zich dagelijks gaan wassen in de rivier Cumbaza, genieten van de prachtige natuur en het warme klimaat, elke dag heerlijk vers fruit, de rustige manier van leven, de ongelooflijk lieve mensen en kinderen van het dorp, onze kat Tchina en onze kip Negra (die elke dag 1 ei legt), ...  Het zal uiteraard ook wel deugd doen om opnieuw een goede warme douche te kunnen nemen en gebruik te kunnen maken van een echt toilet. Wat we zeker NIET gaan missen zijn de muggen, die ondanks het gebruik van anti-muggenspray, ons blijven verorberen! 
 
Vorige week zijn we voor 3 dagen naar Moyobamba geweest (zie foto's). Moyobamba ligt op ongeveer 3 uur van San Antonio. We hadden er afgesproken met Anabel en Ainoah, twee Catalaanse meisjes uit Barcelona, die we hier leren kennen zijn toen ze het dorp kwamen bezoeken. We logeerden in hun appartement en hebben samen zaken bezocht, zoals het stadscentrum en de plaatselijke thermale baden. Ook maakten we een fikse wandeling naar de top van de Morro-berg, die ons een mooi uitzicht bezorgde. 
 
Zaterdag vertrekken we richting het Andesgebergte in het Noorden van Peru. Het gebergte is er minder hoog en groener in vergelijking met het centrale en zuidelijke deel van het Andesgebergte in Peru. Een kouder klimaat dan hier, maar de uitzichten zijn er naar het schijnt nog mooier. Benieuwd om dat te zien! 
 
 
 
Deux mois hier que nous sommes au Peru et vendredi sera la fin de notre séjour à San Antonio de Cumbaza. Mais on partira avec pleins de beaux souvenirs. Notamment, les moments passés avec les enfants du village que ce soit Sophie avec les cours d'anglais ou lors de nos jeux improvisés. Mais aussi les repas chez Jenny et Caillo. Avec la question qui revenait tout le temps de la part de Caillo : "Hay en tu Pais? Hay en tu Pais?"(est ce qu'il y a ceci dans ton pays?). Et aussi la casa avec notre chat Tchina et la Negra. Sans oublié Luis avec qui nous avons pu partager beaucoup de choses. Mais dans tout ca nous retiendrons la beauté des paysages, le climat tropicale et tout ce qui l'implique mais surtout la simplicité des gens, leurs gentillesses, et leurs sourires qui manquent souvent chez nous.
 
Pour ce qui est du programme, nous allons donc passer le weekend prochain à Moyobamba chez les barcelonaises chez qui nous sommes déjà allés. Puis nous allons passer un peu de temps dans les Andes du Nord ou il risque de faire un peu plus froid qu'ici. Avec notamment la ville de Chachapoya.
 
Hasta la proxima
 
Ca c'est le lien de google map ou vous trouverez notre trajet et les villes ou nous sommes passes
  

Ver Viaje peru en un mapa más grande
9 janvier 2012

Feliz año nuevo a todos!

Feliz Año Nuevo a todos, bonne année tout le monde!

 

Pour la fin d'année 2011 nous étions à San Antonio de Cumbaza chez Caillo et Jenny . Et vous? Chez nous c'était très tranquille, au programme jeu avec les enfants, repas avec au menu poulet organique, yucca, riz, banane, chocolat chaud et panneton sans oublié un peu de bières. Puis quelques minutes avant minuit tout le monde a  brulé ses vieux vêtements  pour dire d'oublier toutes les mauvaises choses de l'année et retenir que les bonnes.

Voilà 9 jours que nous avons commencé 2012, aux dernières nouvelles tout va bien. Luis est parti se matin pour Huanchaco à son autre maison pour quelques jours. Sophie, quant à elle, continue de donner des cours d'anglais. Ou il y a des nouveaux élèves touts les jours. Sinon le reste du temps, elle le consacre à jouer avec les enfants et à  fabriquer des jeux éducatifs pour ces cours. Et puis elle s'occupe un peu de moi aussi. Pour ce qui est de moi, je continu dans le jardin. Avec au programme abattage de quelques arbres, création de marches et agrandissement du dallage de la douche. Avec Luis nous avons  fait le planché d'une chambre à l'aide de Cagne. Pour les futurs volontaires.

D'ailleurs si vous ou un de vos proches est intéressé pour participer à l'association Compartir il y a beaucoup de choses a faire ici. Surtout pour tout ce qui est accès à l'éducation ainsi que tout ce qui touche aux problèmes d'environnement.

En ce qui concerne notre programme nous devrions nous diriger tranquillement vers les iles Galapagos sur la côte Pacifique de l'Equateur d'ici quelques semaines.

Et vous, quoi de neuf?

4 janvier 2012

Feliz Ano Nuevo!

Gelukkig Nieuwjaar aan iedereen vanuit San Antonio de Cumbaza!

Inderdaad, we zijn nog altijd op la catarata (14)dezelfde plaats. Ik geef nog steeds Engelse les elke ochtend aan een stuk of 20 kinderen. De kinderen zijn super lief en doen goed hun best om bij te leren. En ook ik leer dankzij hen elke dag een paar nieuwe Spaanse woordjes bij :-) Julien kan zich goed bezighouden in de tuin en is momenteel ook samen met Luis een ander huisje aan het bouwen. Wat wel nodig is als er meer vrijwilligers gaan komen.

Kerstdag en Nieuwjaar hebben we hier in het dorp gevierd samen met een familie die ons uitgenodigd had. Niet echt uitbundig gefeest, maar wel goed gegeten en gelachen. Ze wachten hier zowel op kerstdag- als op oudejaarsavond tot middernacht om te eten. Op het menu stond telkens kip, gekookte bananen (geen bananen zoals ze bij ons verkopen), yuca (een beetje vergelijkbaar met aardappelen), rijst, warme chocolademelk en paneton (een soort van gigantische brioche met rozijnen en gekonfijt fruit). Op oudejaarsavond hebben ze hier ook een speciale traditie: ze komen allen op straat en verbranden al hun oude spulletjes die ze niet meer nodig hebben, hun manier om al het ‘slechte’ van 2011 te vergeten en het ’goede’ te verwelkomen.

Ons plan is om hier nog een maand te blijven. Daarna trekken we naar het Noorden van Peru (kust), gevolgd door Equator, Galapagos eilanden en Colombia. Daarna weten we het nog zo goed niet. Het zal afhangen van ons budget en de tijd die ons rest. We zijn wel nog steeds van plan om in mei terug te keren.

Hasta la proxima!

Publicité
Publicité
1 2 3 > >>
Nuestro viaje en América del Sur
Publicité
Visiteurs
Depuis la création 6 122
Derniers commentaires
Newsletter
Publicité